Լրագրող, մանկավարժ, հասարակական ակտիվիստ Զեմֆիրա Քալաշյանը իրեն երբեք օտար կամ կաշկանդված չի զգացել այն միջավայրում, որտեղ ապրել է։ Ասում է՝ միշտ հաշտ է եղել իր ներսի ու արտաքին աշխարհի հետ, էթնիկ պատկանելությունն ու եզդիական համայնքից դուրս ապրելու հանգամանքը երբեք չեն խաթարել իր ներքին ներդաշնակությունը։ Միակ դժվարությունը առաջին դասարանում էր, երբ անծանոթ միջավայրում հայտնված՝ պետք է խոսեր գրական հայերենով, մինչդեռ Քալաշյանների ընտանիքում շփման միակ լեզուն մայրենին էր՝ եզդիերենը:
«Այդ ժամանակ էր, որ հասկացա՝ այդ և մյուս խնդիրները, որ կարող են առաջանալ, պետք է ինքս լուծեմ: Կարճ ժամանակում կարողացա հաղթահարել լեզվական խոչընդոտը, դարձա դասարանի լավագույն աշակերտներից մեկը։ Հետագայում՝ համալսարան ընդունվելիս, որևէ առարկա լրացուցիչ չեմ պարապել, դպրոցական գիտելիքներս լրիվ բավարար էին»,– պատմում է Զեմֆիրան։
Նյութն ամբողջությամբ կարելի է կարդալ այստեղ
